II.20

-Nie spodziewałam się tego- rzekła Ola, gdy się już od siebie odsunęli z Damianem.
-To jak, jedziecie ze mną do tej Hiszpanii?- mężczyzna ponowił pytanie.
-Zastanowię się, ok? Jak coś, to dam ci znać- odparła Ola i wsiadła do auta. Nie odjechała jednak. Dopiero zaczęło do niej docierać, co się wydarzyło. Już miała odpalać samochód, kiedy nagle drzwi się otworzyły i wsiadł do niego Mikołaj.
-Możesz mi kurwa powiedzieć, co to miało znaczyć? Przecież ty jesteś z Jackiem- naskoczył od razu na nią. Domyśliła się, że musiał wszystko widzieć. Była wściekła na siebie, że dała się tak ponieść. Do tego Mikołaj z Jackiem byli przyjaciółmi, więc była pewna, że jej narzeczony prędzej czy później się dowie, ale wolała ubłagać Mikołaja, żeby nic mu nie mówił.
-Słuchaj, ja wiem, że to było głupie, co zrobiłam, ale posłuchaj Mikołaj, Jacek nie może się o tym dowiedzieć. Ja go kocham, a to była tylko chwila uniesienia- tłumaczyła się.
-Myślałem, że jesteś rozsądniejsza- skomentował i wysiadł z auta policjantki. Ona położyła głowę na kierownicy i ciężko westchnęła.

*Wspomnienie*
*Ola*
Byłam na cmentarzu. Siedziałam na ławce przy grobie mojej mamy. Było mi smutno, że nie będzie jej ciałem w najważniejszym dniu mojego życia, że nie będzie jej na mojej uroczystości zaślubin. Gdy byłam mniejsza, wyobrażałam sobie jak moi rodzice stoją razem, przytulając się do siebie w kościele, a ja przyrzekam mojemu wybrankowi, że nie opuszczę go aż do śmierci. Potem marzyłam, że jak będę mieć dzieci, to ona mi na pewno pomoże. A dziś, dwa tygodnie przed ślubem siedzę nad jej grobem. Czuję nagle dłoń na moim ramieniu.
-Chodź skarbie, jedziemy. Mam dla ciebie niespodziankę- słyszę głos mojego narzeczonego. Wstaję z ławki i oboje kierujemy się w stronę bramy, gdzie Damian zaparkowany ma motocykl. Wsiadamy na niego i ruszamy. Damian jedzie w nieznane mi miejsce. Docieramy nad jezioro. Mój ukochany rozkłada koc. Siadamy i gadamy. Dyskutujemy nad imionami dla naszych maluszków. W końcu zaczyna padać, więc się zbieramy. Już mamy zakładać kaski, ale Damian zbliża się do mnie, bierze w swoje dłonie moją twarz i zaczyna mnie całować.

*Teraźniejszość*
*Narrator*
Z zamyśleń wyrwało Olę trzaśnięcie drzwiami. Tym razem do jej auta wsiadła Emilka, która również widziała całe zajście.
-Teraz pewnie cała komenda będzie gadać, że zdradzam Jacka- odparła kobieta, spoglądając na koleżankę.
-A ty tak naprawdę kochasz Jacka?
-Sama nie wiem. Jesteśmy zaręczeni, spodziewamy się dzieci, więc chyba tak- odpowiedziała Ola, ale Emilki ta odpowiedź nie usatysfakcjonowała.
-Chyba?
-No bo z drugiej strony Damian, ale on ma żonę, co prawda bierze z nią rozwód, ale jednak no i będzie miał dziecko z córką Mikołaja, której obiecał, że dla niej się rozwiedzie.
-Ale jest też wasza córka- powiedziała Emilka.
-No właśnie. W ogóle kto by przypuszczał, że będę miała dzieci z dwoma facetami. Sama się sobie dziwię, a rodzice to się chyba w grobie przewracają, jak patrzą, co ja robię ze swoim życiem. Gdyby chociaż jedno z nich żyło, pomogłoby mi w jakiś sposób, a tak to sama jestem z moimi problemami.
-Nie jesteś sama. Przecież wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć, a teraz odpalaj samochód, jedź go zostawić pod domem, zamówimy taksówkę i pojedziemy do jakiegoś klubu. Co ty na to?
-A zapomniałaś, że ja pić alkoholu nie mogę?- Ola przypomniała koleżance o tym, że jest w ciąży.
-No to jedziemy do mnie. Krzysiek ma na drugą zmianę, Antek nocuje u kolegi, więc mam wolną chatę. Co ty na to?
-Sorry Emilka, ale Jacek jest chory i muszę do niego jechać. Poza tym jeszcze muszę Asię odebrać od koleżanki.
-Ale ty ewidentnie potrzebujesz się komuś wygadać.
-No ja wiem Emilka, tylko- Ola nie skończyła mówić, bo do jej auta tym razem wsiadła Monika.
-Już, czy może lepiej odjadę spod komendy?- spytała retorycznie Ola. Była ciekawa, ile osób ją jeszcze widziało w tej niekomfortowej dla niej sytuacji.
-Nie wiem, ale ja nie o tym chciałam gadać- odparła Monika, która również widziała zaistniałą sytuację, ale nie miała zamiaru tego komentować. Miała ważniejszą sprawę do przekazania- Ewelina Nowak to rodzina Jacka?
-Macocha- dopowiedziała Ola.
-Masz iść do Marysi- zwróciła się do jedynej w aucie funkcjonariuszki dochodzeniówki.
-Ok- Ola wysiadła z auta. Poczekała aż jej przyjaciółki zrobią to samo, zamknęła samochód i udała się do koleżanki.
-Cześć- przywitała się, siadając na swoim biurku- Coś z macochą Jacka jest nie tak?
-Patrz- Marysia podała jej teczkę z dokumentami. Ola nie pewnie otworzyła, ale zauważywszy zdjęcia natychmiast ją zamknęła.
-Co to ma być?
-Samobójstwo na dziewięćdziesiąt procent, ale patolog musi jeszcze to potwierdzić- wyjaśniła- Miała podcięte żyły. Znalazła ją siostra w ich domu. Nowaka nie było.
-O kurwa. Jacek i jego ojciec już wiedzą?- Ola nie mogła nadal uwierzyć w to, co zobaczyła na zdjęciach załączonych do protokołu.
-Nie wiem, może jej siostra już dzwoniła do jej męża i Jacka, ale mogłabyś pojechać jak najszybciej do nich- oznajmiła. Ola bez dłuższego zastanowienia, gwałtownie wstała z biurka i pobiegła do auta. Po krótkim zastanowieniu postanowiła, że pojedzie do domu przyszłego teścia i przywiezie go do nich, gdyż Jacek leżał chory w łóżku.
Po pół godzinie była na miejscu. Podjechała pod blok i zaparkowała na wolnym miejscu. Weszła do klatki i szybko udała się na odpowiednie piętro. Zapukała delikatnie i poczekała aż ktoś otworzy drzwi. Po chwili usłyszała przekręcanie kluczy. W drzwiach stał Bogdan Nowak. Widać było po nim, że już wiedział co się stało.
-Tak mi przykro- odparła Ola i go przytuliła- Jacek już wie?
-Nie zdążyłem z nim porozmawiać- odpowiedział.
-To może pojedziemy do nas, co? Dobrze by było, żeby nie był pan sam. Siostra pani Eweliny też może jechać.
-Ale Olu...
-Nie ma żadnego ale. Jedziemy do mnie i Jacka- powiedziała twardo. Mężczyzna nie protestował. Przedstawił Oli swoją szwagierkę. Zebrali się i ruszyli do domu Jacka i Oli. Zbliżała się dwudziesta. Gdy zajechali pod dom było już kwadrans po. Dobrze, że mama koleżanki Asi zgodziła się ją przywieźć, bo przynajmniej tym nie musiała się martwić.
-Jestem- krzyknęła już od progu Aleksandra. Na przedpokoju zjawił się Jacek. Był cały spocony.
-Tata?- zdziwił się, widząc człowieka, dzięki któremu był na tym świecie- Ciocia Matylda? Wy płakaliście?
-Ewelina nie żyje- odparł i wtulił się do syna. Nagle przed oczami przeleciały Jackowi wszystkie wspomnienia z udziałem jego macochy, którą kochał i traktował jak matkę. W jego oczach również stanęły łzy.
-Ale jak to się stało?
-Twoja mama poprosiła mnie, żebym się z nią spotkała. Przyjechałam i jak weszłam, to znalazłam ją z podciętymi żyłami. Na stole leżało to- podała młodszemu z Nowaków kopertę- Jest jeszcze do Ani, ale nie odbiera telefonu w ogóle.
-Zadzwonię do Mieszka- Ola wyjęła telefon z torebki i wykręciła numer do kolegi. On odebrał za pierwszym razem i poprosiła go o przyjazd razem z Anną. Byli akurat niedaleko, więc zjawili pięć minut później.
-Ktoś umarł, że musieliśmy tak szybko przyjechać?- spytała zupełnie nieświadoma.
-Mama nie żyje.
-Ale?
-Ewelina- uzupełniła Ola.
-Nie, nie mówicie poważnie?- kobieta zaczęła zaprzeczać.
-Popełniła samobójstwo- odparł ojciec rodzeństwa.
-Wy żartujecie. Nie mogła tego zrobić. Nie ona- Ania zaczynała wpadać histerię- Zaraz do niej zadzwonię. Zobaczycie, że żyje.
-Siostra- Jacek podszedł do niej- Uspokój się. Musi to do ciebie dotrzeć, że mama nie żyje.
-Nie, nie, nie- zaczęła powtarzać. Było widać, że jest w szoku. Siadła na sofie. Spojrzała na starszego brata.
-Ona nie może nie żyć- rzuciła się po chwili na niego. Olka chciała pomóc narzeczonemu, ale została odepchnięta. Całe szczęście poleciała na Mieszka i nic się nie stało.
-Anka, uspokój się- Jacek zamknął ją w szczelnym uścisku, starając się uspokoić histeryzującą siostrę.
-A co tu się dzieje?- w domu zjawiła się Renata i Andżelika.
-Andżelika, idź może do Asi- zwróciła się Ola do nastolatki. Ona bez słowa się posłuchała.
-Ola, Jacek, Anka, Bogdan?- Renata stała zdezorientowana.
-Ewelina nie żyje- odezwał się najstarszy.
-Jacek puść mnie- odparła Anka, która cały czas stała w jego objęciach. Jacek się posłuchał. Niestety pożałował.
-Jadę do mamy- powiedziała i skierowała się do wyjścia.
-Anka- Jacek za nią pobiegł.
-Puść mnie!- krzyknęła i się szarpnęła, dlatego Jacek mocniej uścisnął rękę siostry.
-Nie, Anka, popatrz na mnie. Mama nie żyje- powiedział Jacek, który starał się nie pokazywać jak bardzo wstrząsnęła nim ta wiadomość.
-Nie, nie, nie- zaczęła powtarzać. Była w jakimś amoku.
-Aniu, słyszysz mnie?- Jacek pomachał jej dłonią przed oczami, ale ona nie zareagowała- Anka- Jacek zaczął niepokoić się stanem siostry.
-Powiedz mi Jacek, dlaczego ona to zrobiła?- kobieta zaczynała rozumieć, co się stało.
-Nie wiem siostra. Ciocia Matylda ma dla nas listy, które przy niej znalazła. Może tam coś będzie- oświadczył i ruszyli z powrotem do salonu.
-Przepraszam- wyszeptała i oboje siedli na sofie obok ojca. Przytulili się do niego. -Zrobię wam herbatę- Ola wyszła z salonu, zostawiając rodzinę narzeczonego samych. Po chwili dołączyła do niej również Renata z Mieszkiem.
-Szkoda mi Bogdana i dzieciaków- westchnęła kobieta, wyciągając szklanki z szafki. Ola w tym czasie wstawiła wodę.
-Nie sądziłam, że ona będzie zdolna do takiego czegoś. Współczuję im- Ola siadła na krześle i schowała twarz w dłoniach. Po chwili usłyszeli krzyk dochodzący z salonu. Wszyscy się poderwali, aby zobaczyć co się stało.
***
No i mamy kolejny rozdział.
Jak myślicie, dlaczego Ewelina popełniła samobójstwo? Kto i dlaczego krzyknął?