40 000 wyświetleń- miniaturka

Na wstępie chce podziękować za 40 000 wyświetleń. Fajnie wiedzieć, że są osoby, które to czytają i ujawniają swoją obecość przez komentowanie. Największe podziękowania należą się Gosi, Żabce, Alcji i Paulinie.
A więc przejdźmy do miniaturki. Zanim zaczniecie czytać, uprzedzam, że wydarzenia będą umiejscowione w czasie 4 lata później, więc wniosek jest taki, że Ola i Jacek są małżeństwem i mają czteroletnią córkę Joannę.  ;) Miłego czytania
*****************************************
-Mamusiu, mamusiu- Ola usłyszała swoją córkę, a po chwili poczuła, jak się wpycha na ich łóżko.
-Daj mi chwilę pospać- jęknęła tylko i delikatnie się przesunęła w stronę Jacka, żeby zrobić miejsce córeczce. Przykryła ją swoją kołdrą i przytuliła ją. Już przysypiała, ale Asia jej nie dała.
-Mamo, a pojedziemy dzisiaj do babci i dziadka?
-Tak, pojedziemy, a teraz śpij, bo jest jeszcze wcześnie- powiedziała i znowu próbowała usnąć. Rzeczywiście, było bardzo wcześnie, bo dopiero 5.30. Jednak dla Asi nie robiło to wielkiej różnicy czy była 5.30 czy 10. Asia zaczęła się wiercić.
-Mamo, a może poukładamy puzzle?- zaproponowała mamie, a mama co? Oczywiście powiedziała, żeby poszła je rozłożyć i zaraz przyjdzie. Podniosła się z łóżka.
-Ola, gdzie idziesz?- zapytał Jacek, obudzony przez córkę.
-Układać puzzle- powiedziała i już miała zakładać szlafrok, gdy jej mąż ją złapał.
-Połóż się, ja pójdę, a ty się wyśpij- rzekł Jacek. Ola, gdy tylko Jacek zszedł rozłożyła się na całym łóżku i zasnęła.
***
-A gdzie mama?- zapytała Asia, widząc ojca. Jacek tylko usiadł przy małej i zaczęli wspólnie układać puzzle, dopóki Ola nie wstała, a wstała bardzo późno. Potrzebowała snu, bo ostatnimi czasy jej córka nie dawała jej chwili na odpoczynek. Weszła do pokoju córki.
-Co zjecie na śniadanie?
-Jajeczko- odpowiedziała Asia. Ola spojrzała na Jacka, a on kiwnięciem głowy się zgodził. Aleksandra poszła do kuchni szykować śniadanie. Po 20 minutach zawołała córkę i męża, że jest już gotowe. Postawiła talerze na stole i zaczęli jeść. Gdy skończyli, Jacek powkładał wszystko do zmywarki, a Ola zaczęła szykować się do wizyty u swoich teściów. Zajęło im to sporo czasu, ale odkąd mieli dziecko, przyzwyczaili się do tego, bo każde wyjście wyglądało tak samo. Już wychodzili do auta, kiedy Ola upadła.
-Kochanie, co się stało?
-Jacek, nie mogę w ogóle ruszyć nogami- powiedziała ze łzami w oczach. Jacek wziął ją na ręce i zaniósł do samochodu. Asię upiął w foteliku i ruszyli w stronę szpitala. Tam ją natychmiast przyjęli na oddział neurologiczny.
-Tato, co się stało?- zapytała przestraszona Asia, widząc, że z jej mamą jest coś nie tak.
-Nie wiem córeczko. Nie wiem- powiedział i przytulił ją do siebie. Bał się bardzo o Olę. Zastanawiał się, dlaczego tak się stało, dlaczego Ola straciła czucie w nogach. Siedział z córką na korytarzu i czekał, aż się czegoś dowie.
***
W sali, gdzie była Ola
-Pani Aleksandro, czy zdażyło się już pani kiedyś coś takiego?- zapytał lekarz. Ola pokręciła przecząco głową.
-A może miała ostatnio pani wrażenie, że brakuje pani siły?
-Powiem tak, ja jestem policjantką. Ostatnio mieliśmy szkolenie na strzelnicy i rzeczywiście potem miałam wrażenie, że brakuje mi sił w rękach, ale to od trzymania pistoletu- tłumaczyła. Wiedziała, że lekarz pytając się o to, podejrzewa jakąś chorobę i te pytania dotyczą objawów, ale akurat na to miała wytłumaczenie. Jednak lekarza to nie satysfakcjonowało.
-Musimy jeszcze wykonać tomografię, ale mogę już teraz pani powiedzieć, że najprawdopodobniej ma pani stwardnienie zanikowe boczne. Ten paraliż oraz ten brak siły w mięśniach wszystko na to wskazuje.
-Czyli, że do końca życia będę zdana na kogoś?- Ola znała tą chorobę doskonale. Wiedziała jaki ma przebieg i do czego prowadzi. Jej przyjaciółka chorowała na to w liceum. Ola była przy niej, jak tylko było to możliwe. W wyniku choroby jeździła na wózku, nie mogła normalnie jeść, mówić. W końcu doszło do tego, że mięśnie, które były odpowiedzialne za to, żeby oddychać również zaczęły zanikać. Długo była podtrzymywana przy życiu, dzięki respiratorowi, ale w końcu lekarze postanowili ją od tego odłączyć, bo to nie miało sensu.
Ola się rozpłakała. Ona miała małe dziecko. Przed oczami pojawiła się jej scena: Mała Asia przybiega do niej do sypialni, prosi, żeby się z nią pobawić, a ona nie ma siły jej nawet nic powiedzieć. Okropna scena, ale wiedziała, że jeśli się potwierdzi, że to ALS, to tak właśnie będzie wyglądać jej życie.
-Pani Olu, z tego co po pani widzę, nie muszę nic pani tłumaczyć. Zaraz zabierzemy panią na tomografię- lekarz wyszedł z sali, a po chwili wbiegła mała Asia, która niezgrabnie wdrapała się na łóżko, na którym leżała jej mama.
-Mamusiu, dlaczego płaces?- zapytała dziewczynka. Ola nie wiedziała co jej odpowiedzieć. Po chwili pojawił się również Jacek.
-Ola, co się stało?- zapytał widząc, że jego żona ma łzy w oczach.
-Ja jestem nieuleczalnie chora. Mam stwardnienie zanikowe boczne. Wiesz co to znaczy? Że ja wkrótce umrę- Jacek słysząc nazwę choroby przypomniał sobie swojego dziadka, który również na to umarł. Domyślił się, co przeżywa teraz jego żona. Po dziesięciu minutach przyszedł lekarz, który zabrał Olę na badania, które niestety potwierdziły wszystko. Ola się załamała. Mała Asia nie bardzo wiedziała co się dzieje, dlaczego jej rodzice są tacy smutni, dlatego postanowiła ich trochę rozśmieszyć. Jak to dziecko. Zaczęła tańczyć, śpiewać, mówić wierszyki. Chciała pocieszyć jakoś mamę, ale jej to nie wyszło, bo Ola się bardziej rozpłakała, zdając sobie sprawę, że niedługo ich opuści. Po kilku dniach została wypisana do domu.
***
Trzy lata później
Z Aleksandrą z dnia na dzień było co raz gorzej. Nie tylko fizycznie, ale i psychicznie. Całymi dniami był przy niej ojciec oraz Jacek. No i Asia, która była na tyle duża, że rozumiała już, że jej mama w końcu umrze. Ola słabła w oczach. Była bardzo wychudzona. Nie miała siły na nic. Nawet, żeby wypowiedzieć słowa "Kocham was". Czuła się okropnie z tym, że ich zostawia. Codziennie wieczorem Asia przychodziła do mamy i opowiadała jej jak było w szkole. Potem obok nich siadał Jacek i opowiadał z kolei, jak było w pracy. Te ostatnie dni chcieli spędzić najlepiej, jak tylko mogli.
Któregoś dnia Ola znalazła się w szpitalu. Jej stan pogorszył się i to bardzo. Asia, w czasie gdy Jacek był przy Oli, przebywała u kuzynki Jacka. W szpitalu oprócz Jacka, byli jego rodzice oraz ojciec Aleksandry. Oli z każdą sekundą słabł oddech. Jacek bardzo płakał, błagał, żeby ich nie opuszczała, ona tylko wyszeptała "Kocham ciebie i Asię". To były ostatnie słowa Oli. Po czym przestała oddychać. Jacek bardzo się rozpłakał. Tak samo jak i Wysocki oraz teście zmarłej. Jacek wrócił do domu i rzucił się na tapczan, ale nie mógł usiedzieć. Wszystko przypominało mu Olę. Na półkach stały zdjęcia, na których byli taką szczęśliwą rodziną. Wiedział, że już nigdy tego nie dozna. Nie obudzi się obok słodko śpiącej żony. Asia już nie przyjdzie do sypialni i nie powie "Mamusiu, pobaw się ze mną", a on nie powstrzyma Oli i nie pozwoli jej pospać sobie, bo ona zasnęła na zawsze.
Po chwili usłyszał dzwonek do drzwi. Otworzył je i ujrzał Olgę z Asią. Od mamy Jacka się dowiedziała, że Ola nie żyje.
-Tato, czy mama umarła?- zapytała Asia. Dziewczynka był już przygotowana na to wszystko. Jacek przytulił dziewczynkę.
Dwa dni później odbył się pogrzeb Oli. Zjawili się na nim wszyscy bliscy Oli oraz sporo znajomych. Każdy był załamany. Jacek nie sądził, że tak szybko się pożegna z żoną. Z kolei Wysocki nigdy nie sądził, że będzie na pogrzebie własnej córki. Po tym wszystkim wszyscy rozeszli się do domów. Zostali tylko Jacek z Asią, Wyscoki i Nowakowie. Każdy był tym wstrząśnięty. Asia stała wtulona w kucającego Jacka.
***
Pół roku później
Najbliżsi dalej byli w żałobie. Jacek cały czas opłakiwał śmierć Aleksandrę. Asia od tego wydarzenia zamknęła się w sobie.
***
Rok później
Jacek stara się żyć normalnie. Chodzi z Asią do psychologa, która nie może poradzić sobie ze śmiercią matki. Nie może poradzić sobie w szkole. To wszystko tak wpłynęło na jej psychikę. Na Jacka też to bardzo wpłynęło. Ale nie może zapomnieć o Oli. Ona była, jest i będzie cząstką jego. Często wspominał ją i wszystkie zdarzenia związane z nią. Uzbierało się tego. Brakowało mu bardzo jej słodkich perfum, jej poczucia humoru, jej dystansu do życia, jej śmiechu, jej błękitnych oczu, jej śliczneho uśmiechu, jej głosiku, jej pocałunków. Całej jej mu brakowało. No, ale trzeba żyć dalej. Nigdy nie zapomni o niej, ale w jego sercu będzie na zawsze.
*****************************************
No i miniaturka na 40000 wyświetleń gotowa. Mam nadzieję, że wam się podobała. Dzisiaj wieczorem mam nadzieję, że pojawi się kolejne opowiadanie, ale wam tego nie obiecuję.