39.1

Przyczyną zgonu jest kilkurotne uderzenie głowy o twardy przedmiot.
-Czy to oznacza- przełknęłam w tym momencie ślinę, bo nie mogłam wypowiedzieć tego słowa.
-Niestety tak Ola- Beata mi to ułatwiła i nie musiałam dokończyć.
-Ale, ale jak to? Kto to mógł zrobić? Kto mógł zabić Mikołaja?- zaczęłam panikować, bo wiedziałam, że jeśli ktoś zabił Mikołaja, to może również chcieć zabić jego córki, a skoro mieszkają u nas to również mnie i Jacka. Po chwili zobaczyłam, jak w kuchni stoi Dominika.
-Tatę ktoś zabił?- zapytała z niedowierzaniem i uciekła do salonu. Przeprosiłam znajomych i udałam się do nastolatki. Siedziała na kanapie skulona i przytulona do poduszki. Podeszłam i przykucnęłam przy niej.
-Dominika, znajdziemy zabójce twojego ojca- zwróciłam się do nastolatki. Była taka przerażona. Tak samo, jak pewnie ja, gdy przeczytałam informacje od lekarza sądowego.
-Już wolałabym, żeby to przez chorobę zmarł niż ktoś go zabił. Przynajmniej nie musiałabym myśleć o tym, że na wolności jest zabójca mojego ojca- powiedziała, chlipiąc.
-Dominika, jak mam być szczera, to też wolałabym taką wersję, ale my nie miałyśmy na to wpływu. Tylko mnie zastanawia jedna rzecz, kto mógł zabić waszego tatę.
-Nie wiem, może ten facet mamy, albo ktoś kogo przyskrzynił- mówiła, ale te słowa sprawiały jen ogromny ból. Niedawno matka, teraz ojciec. To dla nich za dużo z pewnościa. Z resztą nie tylko dla nich. To, jak się okazało, zabójstwo Mikołaja też na mnie zadziałało w pewien sposób. To mój przyjaciel został zabity. Tyle wspomnień się z nim wiązało. Niektóre zabawne, a niektóre mało przyjemne, ale zawsze sobie wybaczaliśmy. Wybaczyłam mu nawet to, że próbował rozwalić mój związek z Jackiem. Przypomniałam sobie, jak malowaliśmy jego kawalerkę i jak się przy tym bawiliśmy. Albo to, jak mnie pocieszał, gdy kończyłam jakiś związek. Zawsze mi poprawiał humor. Nawet gdy nasza przyjaźń przechodziła kryzys, to szybko się godziliśmy. Z tych zamyśleń wyrwał mnie głos Beaty.
-Ola, my już z Mieszkiem musimy jechać, bo twój tata po nas dzwonił. Kazał ci jeszcze powiedzieć, że w szpitalu oraz tutaj pod blokiem będzie kręciło się kilku policjantów w cywilu, więc jak tylko ktoś podejrzany zacznie się kręcić, to oni od razu wkraczają.
-Dzięki- odpowiedziałam uspokojona tym nie co. Dobrze było wiedzieć, że nie będziemy same i w pobliżu będzie jakiś policjant- Do zobaczenie. Będziecie na pogrzebie?- aż dziwnie to pytanie zabrzmiało z moich ust.
-No pewnie Ola, dobra my już lecimy. Trzymajcie się- powiedziała i wyszli z mieszkania. Ja zamknęłam za nimi drzwi i zaczęłam szykować się do wyjścia. Zadzwoniłam do Emilii, czy będę mogła u niej zostawić Anię i Dominikę, bo nie chciałam ich brać ze sobą. Uznałam, że nie powinny jechać ze mną, bo widziałam w jakim są stanie, a wybieranie trumny na pewno by jej bardziej zdołowało. Dziewczynki się ogarnęły i pojechałyśmy do mieszkania Emilii, a na najpierw pojechałam do Jacka, żeby mu powiedzieć o tym, że Mikołaj nie żyje, bo nie miałam okazji wcześniej. Sama się tym bardzo przejęłam, a do tego dziewczynki musiałam podnieść na duchu, chociaż i tak wiedziałam, że nie ma to sensu, bo one muszą to przecierpieć. Zaparkowałam samochód przed szpitalem i udałam się do budynku. Pokierowałam się w stronę sali Jacka. Weszłam do środka i zamknęłam drzwi. Nie chciałam, żeby kto kolwiek usłyszał to co zaraz mu powiem.
~Jacek~
Leżałem na łóżku i przeglądałem różne strony internetowe, gdzie można kupić bilet na lot do Hiszpanii. Chciałem zabrać moją Oleńkę, jak tylko z tego wyjdę. Nagle ją ujrzałem. Weszła do sali z czerwonymi od płaczu oczami. Szybko odłożyłem tableta. Gdy usiadła na łóżku, obok mnie, złapałem ją za dłoń i zapytałem:
-Oluś, co się stało?- na to pytanie Ola rozpłakała się jeszcze bardziej i mi nie odpowiedziała- Ola, co się dzieje?
-Mikołaj nie żyje- powiedziała i się mocno we mnie wtuliła. To co mi powiedziała to był szok, ale jeszcze większym szokiem było to, co się dowiedziałem chwilę później- Beata z Mieszkiem przyjechali do naszego mieszkania z wynikiem sekcji zwłok. To nie żaden nieszczęśliwy wypadek, tylko zabójstwo. Ktoś zabił Mikołaja i jest na wolności. Jacek, ja się boję, że ktoś może próbować zabić dziewczyny i nas- popatrzyła na mnie swoimi błękitnymi oczami. Ta wiadomość mną wstrząsnęła. Nie mogłem uwierzyć w to, co słyszę. Jak ktoś mógł zrobić coś takiego. Dominice i Ani odebrał jedynego rodzica, jakim im został, a teraz zostały z niczym. Mogłem wyobrazić sobie, co teraz przechodzą.
-A gdzie są dziewczyny?
-U Emilii, dostaliśmy też ochronę, ale kto mógł zabić Mikołaja, ja się pytam kto?
-Ola, też się zastanawiam, kto mógł być tak podły. Jestem pewien, że znajdą zabójcę. Nasi kryminalni są najlepsi w całym dolnośląskim- powiedziałem, chcąc ją jakoś pocieszyć. Nie wyglądała najlepiej.
-Ja to wiem Jacek, ale obiecuję sobie, że jak tylko spotkam gościa, to uduszę go gołymi rękami. Przecież on zabrał dziewczyną wszystko co miały- mówiła z płaczem.
-Ola, one mają jeszcze nas. Nie zostały zupełnie samd. Pamiętasz co obiecaliśmy Mikołajowi?
-Pamiętam, ale rozmawiałam z Beatą i powiedziała, że możemy mieć problem, bo nie jesteśmy małżeństwem.
-Ola, to nie jest ważne. Liczy się jeszcze to, jak się z nami dogadują, a ty w tej chwili jesteś im najbliższa.
-No może masz rację. Zobaczę, co się da zrobić w tej sprawie, a teraz jadę. Muszę jechać załatwić sprawy związane z pogrzebem i jeszcze wpaść na komendę, zobaczyć jak się toczy śledztwo. Wpadnę do ciebie jutro- powiedziała. Podniosła się, dała mi buziaka i wyszła z sali. Odechciało mi się szukania biletu do Hiszpanii. Postanowiłem zebrać myśli, ale zasnąłem.
                                  ~
~Ola~
-Dziękuję, będziemy w kontakcie- rzekłam do właściciela zakładu pogrzebowego i wyszłam. Odetchnęłam z ulgą, że miałam to już za sobą. Nie było mi łatwo. Następnie pojechałam do kwiaciarni, żeby zamówić wieniec na pogrzeb. Wybrałam wieniec z białymi i niebieskimi różami z napisem: Najlepszy Przyjaciel, jakiego miałam. Dziękuję Ci Mikołaju za wszystko. Przyjaciółka Ola. Wybrałam też wieniec od jego córek. Był to wieniec w kształcie serca z czerwonych róż. Na tasiemce został umieszczony napis: Najwspanialszemu Ojcu, którego nikt nam nie zastąpi. Kochające córki, Ania i Dominika. Umówiłam się, że odbiorę to w dzień pogrzebu, czyli pojutrze. Wyszłam z kwiaciarni i ruszyłam w stronę komendy. Dojechałam po piętnastu minutach. Zaparkowałam na moim stałym miejscu, czyli obok mojego ojca, pod drzewem. Wysiadłam z auta, zamknęłam je i udałam się na komendę. Weszłam na piętro wydziału dochodzeniowo-śledczego i udałam się w stronę gabinetu Leszka, który był komisarzem, a za razem jednym ze skuteczniejszych policjantów w tym wydziale. Zapukałam i usłyszałam "Proszę". Weszłam niepewnie do jego gabinetu.
-Cześć Ola- przywitał się ze mną- Jak tam samopoczucie?
-A jak mam się czuć? Ktoś zabił mi przyjaciela- odpowiedziałam.
-Założę się, że przyszłaś się czegoś dowiedzieć- powiedział i podszedł do regału, wyciągając teczkę, na której był umieszczony napis "Zabójstwo Mikołaja" oraz numery sprawy. Leszek przystawił sobie krzesło obok mnie i położył teczkę na biurku.
-Możesz mi nie pokazywać zdjęć?- zapytałam, za nim ją jeszcze otworzył. Nie miałam ochoty na to patrzeć, bo wiedziałam, że się jeszcze bardziej rozpłaczę. Poza tym to na pewno nie są miłe widoki.
-Oczywiście Ola, poczekaj chwilę- powiedział i podszedł z drugiej strony. Wyjął zdjęcia i wsadził je do szuflady- Masz- podał mi same papiery, a ja zaczęłam je przeglądać. W sumie to nie było nic innego napisanego niż w tym, co mi pokazali Beata i Mieszko. Gdy skończyłam studiować tekst, zapytałam niepewna.
-Macie podejrzanych?
-Mieliśmy szóstkę, ale zrobiła się dwójka.
-Aż szóstkę?- zapytałam zaskoczona.
-Tak- odpowiedział i podszedł do tablicy, na której było coś nabazgrane- Sprawdziliśmy osoby, które zatrzymał Mikołaj i które poszły siedzieć. No i jeszcze odciski w jego mieszkaniu oraz jego starsza córka podsunęła nam wczoraj jeszcze dwóch podejrzanych. W sumie dziewczyny i ty miałyście mocne alibi, więc od razu was odrzuciliśmy, chociaż była jedna pewna, że to ty, ale każdy ją wyśmiał. Córki nie zabiłyby własnego ojca, poza tym są zarejestrowane na kamerach w galerii handlowej, ty byłaś z kolei w szpitalu i monitoring to potwierdził. Z kolei jest dwóch, którzy opuścili areszt niedawno, tylko jeden, którego kiedyś zatrzymaliście razem za jazdę po spożyciu alkoholu, zginął kilka tygodni w wypadku. Z resztą to ten sam, przez którego Jacek jest w stanie, jakim jest. Kolejny podejrzany to facet jej mamy. Twierdziła, że nie lubił jej ojca i ciągle się kłócili. No i jest jeszcze Bartek, który niedawno wyszedł z więzienia. Jego również nam Dominika podsunęła. To jej były chłopak i to dzięki Mikołajowi poszedł siedzieć.  Do tego oboje mają słabe alibi.
-A zatrzymaliście ich?
-Rozmawialiśmy z nimi i się oboje tego wypierają. Mieliśmy też hipotezę, że są w zmowie, ale nawet się nie znają.
-Czyli to może być ktoś z nich, albo jeszcze ktoś inny- westchnęłam.
-Dokładnie, ale postaramy się znaleźć zabójcę, a ty w tym czasie uważaj na Dominikę i Anię no i siebie samą.
-Dzięki, będę uważać. Zadzwoń, jak coś ustalicie- poprosiłam i wyszłam z jego gabinetu. Po drodze wpadłam na ojca, który najwyraźniej był przejęty czymś. Pewnie chodziło o sprawę z Mikołajem, ale postanowiłam się upewnić. Odpowiedź była zaskakująca.
-Myślisz o tym, kto zabił Mikołaja?
-Nie, to chodzi o coś innego Ola, chodź do mojego gabinetu- poprosił mnie i oboje weszliśmy do pomieszczenia.
*****************************************
No teraz tak, typujcie zabójcę oraz zgadujcie, co ojciec Oli chce jej powiedzieć.